Θαυμάζω τους νέους που μπορούν να ακούνε μουσική κάνοντας τόσα πράγματα ταυτόχρονα και μάλιστα με τον ήχο βυσματωμένο στ΄ αυτιά, να μη χάνεται ούτε ίχνος ντεσιμπέλ στο περιβάλλον.
Κυκλοφορούν πραγματικά απαθείς, ενώ μαίνονται οι ορχήστρες απευθείας στον εγκέφαλο, και το βλέμμα τους χάνεται κάπου στο άπειρο καθώς περπατάνε ή τρέχουν στον δρόμο, διαβάζουν ή μαγειρεύουν στο σπίτι, κάθονται στα λεωφορεία ή απλώς κρατιούνται από τις χειρολαβές.
Τα καλώδια από τα αυτιά τους πηγαίνουν κατ΄ ευθείαν στις μικροσκοπικές συσκευές παραγωγής ήχου που τις στερεώνουν σε τιράντες και τσεπάκια, κι είναι τόσο μικρές που θυμίζουν βηματοδότες. Καμιά φορά τους κοιτάζω αφηρημένη κι έχω την εντύπωση ότι το έχουν σκάσει από νοσοκομείο μαζί με τους ορούς, αλλά μετά συνέρχομαι και ξανά απορώ πώς μπορούν να αφομοιώνουν τόση μουσική χωρίς την ανάγκη να ξοδέψουν λίγη τραγουδώντας κι εκείνοι, μουρμουρίζοντας, χορεύοντας λιγάκι ή έστω χαμογελώντας.
Ίσως είναι μια νέα γονιδιακή εξέλιξη που δεν παρακολουθήσαμε εμείς της παλιάς τεχνολογίας, οι οποίοι συχνά ανταποκρινόμαστε σε έναν σκοπό και όλο τον σφυρίζουμε και τον ψιλοτραγουδάμε, τον αφήνουμε να κολλήσει στο μυαλό, να κινεί τα μέλη ανεξέλεγκτος, να υποβάλλει ιδέες έμμονες, ερωτικές, αναρχικές, ανατρεπτικές, όλο τέτοιες υποβάλλουν τα τραγούδια, να θέλει να εκφράσει τον εαυτό του μέσα από μας, σαν ιός. Συνηθίζαμε να τραγουδάμε με παρέες τα καλοκαιρινά βράδια, μπορούσαμε να παράγουμε μουσική, λιγότερη από όση καταναλώναμε μεν, όμως αρκετή για να μας κρατάει σε κάποια ισορροπία, αλλά γιατί να χρειάζεται οπωσδήποτε να τραγουδάει κάποια στιγμή αυτός που επί πολλές ώρες ακούει μουσική;
Ίσως η μέρα που τα νεανικά μουσικά σφουγγάρια θα πλημμυρίσουν τους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας, τινάζοντας τρελά από μέσα τους τη μουσική που θα τους έχει πλημμυρίσει, να μην έρθει ποτέ.
Της Άννας Δαμιανίδη πηγή: allotino
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου